Konrad był w przeszłości człowiekiem mnożącym problemy. Jego historia jest opisana w ewangelizacyjnej książce pt.: „Out”. Po tym, gdy wpuścił do swojego życia Boga, całkowicie się zmienił. Założył rodzinę, a potem Kościół Uliczny w swoim mieście. Na jego zaproszenie połączyliśmy razem siły w jednym z parków Ostrowa, aby wspólnie dzielić się dobrą nowiną.

Godzina 18.00. Za mikrofonem staje Kolah – czołowy polski raper, który opowiada jak wyglądało jego życie zanim i po tym jak poznał Jezusa Chrystusa. Ma łzy w oczach, gdy widzi jak wiele nierozwiązanych problemów noszą w sobie ludzie, którzy jego słuchają.

Super spotkanie na ulicy! Na zaproszenie organizatorów Kościoła Ulicznego z Malborka: Przemka, Ani, Marty i pastora Piotra, w ostatni piątek wybraliśmy się do nich, aby połączyć siły dla głoszenia ewangelii. Było wspaniale pod każdym względem. Pogoda dopisała, ludzie byli w dobrych nastrojach, zespół grał wyśmienicie (w tym miejscu ukłony dla Pauliny, Asi i Steni), jedzenie było smaczne.  Mieliśmy przywilej pomagać i usługiwać. Na wezwanie do modlitwy, do przodu wyszło kilku mężczyzn. Nic nie ukrywając i nazywając sprawy po imieniu powiedzieli:

– Nie dajemy sobie rady z alkoholem. Jesteśmy zwyczajnymi pijakami, ale nie chcemy tak żyć.

To wzorcowa postawa na początek nowej drogi. Modliliśmy się o nich i daliśmy wskazówki odnośnie tego co dalej mają robić.

Podczas spotkania swoją historią podzielił się Piotr z Gdańska. Był to jego debiut przy mikrofonie. Kilka miesięcy temu sam był bezdomnym człowiekiem, który się zmagał z biedą i nałogami. Dzisiaj ma pracę i mieszkanie, a przede wszystkim jest mężem Bożym, który żyje dobrym życiem i pomaga innym. Piotr, swoją osobą, wzbudził zainteresowanie osób bezdomnych, które chciały poznać więcej szczegółów odnośnie tego jak się wychodzi z dna.

– Niech pan spojrzy na tamtą kobietę. To niesamowite, że ona rozmawia z tamtym menelem. Nie brzydzi się. Pociesza go. Modli się o niego. To mnie rozwala w was, Boży ludzie – zauważyła jedna z osób ulicy.

Na koniec wyciągnąłem z samochodu karton pełen zabawek. Dała mi go kilka tygodni wcześniej pewna kobieta. Momentalnie pojawiła się chmara dzieci i karton zaczął się opróżniać. Wraz z dziećmi pojawili się także ich rodzice. Częstowali się zupą i ciastkami. Rozmawialiśmy z nimi. Było fantastycznie.  Wyobrażamy sobie, że tak jest właśnie w niebie.

Maciej Strzyżewski

Przedostatni dzień roku spędziliśmy na mrozie, w zamieci śnieżnej. Było pięknie. Czysto i świątecznie. Świętowaliśmy dobroć naszego Boga. Ludzi było niewielu. Przyszli ci najbardziej potrzebujący, którzy walczą o przetrwanie, którzy potrzebują pokarmu i kurtki. Daliśmy im jedzenie i ubranie, słowo i pokrzepienie. Pewien mężczyzna tydzień wcześniej miał spuchnięte, sine z zimna nogi. Zamówił buty w numerze, jakiego nie udało nam się zdobyć. Jeden z wolontariuszy kupił mu te buty. Inna wolontariuszka oddała biednej kobiecie swoje rękawiczki. Jakaś kobieta uklęknęła i przeżegnała się przed osobą głoszącą Słowo Boże jak przed ołtarzem. Podczas, gdy osoby biedne tłoczyły się w oczekiwaniu na zupę, inny biedny mężczyzna stał i czekał na modlitwę i uzdrowienie. Wysyłałem go, aby poszedł najpierw coś zjeść. On nie chciał. Pragnął najpierw modlitwy o swoje życie. Otrzymał ją. Ostatecznie przyjął Jezusa do swojego życia. W roku 2014 Bóg uczynił wiele cudownych rzeczy, które mieliśmy przywilej oglądać.

Maciej Strzyżewski