Ostatni dzień festiwalu – najmocniejszy. Uwielbienie, głoszenie, świadczenie i poruszenie były na najwyższym poziomie. Ulica należała do Ducha Świętego.

Kiedy Jurek z Gosią grają Hava Nagila, nogi ręce same ciągną do tańca. Pewna starsza pani staje za nimi i razem z nimi śpiewa po hebrajsku. Widać, że jest bardzo szczęśliwa. Wkrótce okazuje się, że urodziła się w Warszawie sześć miesięcy przed wybuchem Drugiej Wojny Światowej w żydowskiej rodzinie. Rodzice i rodzeństwo zginęli w getcie. Ona uratowana przez polską rodzinę mieszkała w Warszawie do roku 1950, kiedy przeprowadziła się do Izraela. Następnie ukończyła Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles. Następnie została dyrektorem wydziału na Uniwersytecie w Hajfie. Wspólnie spędzamy czas podczas spotkania Kościoła Ulicznego.

Rok temu Andrzej był na dnie. Niszczył swoje życie narkotykami i był świadomy, że zupełnie nie panuje nad nałogiem. Pewnego dnia na ulicy podszedł do niego obcy mężczyzna, który bez pytania położył na jego głowie ręce i zaczął się modlić o niego językami. Następne powiedział, że Bóg pragnie dać mu nowe życie. Mężczyzna podał Andrzejowi adres ośrodka dla osób uzależnionych. Dał mu także 50 zł. Andrzej kupił bilet i wsiadł w pociąg. Wkrótce rozpoczął leczenie. W ośrodku poznał Chrystusa, który dał mu nowe życie. Wczoraj przyjechał do Gdańska na pierwszą przepustkę. Trafił na spotkanie Kościoła Ulicznego. Poczuł się jak w domu. Opowiedział swoją niezwykłą historię.

Rosły mężczyzna słucha Jurka i Małgosi, którzy dzisiaj z nami grają. Zastanawiam czy podejść do niego czy nie. W końcu zaczynam rozmowę. Mężczyzna jest mile zaskoczony i chętnie w niej uczestniczy.
– Przed chwilą spotkałem tutaj kolegą, z którym przez laty robiłem ciemne interesy. Kogo jak kogo, ale jego nigdy bym się tutaj nie spodziewał. Powiedział, że pociągną go to co się tutaj dzieje. Jestem zaskoczony, ale nie zdziwiony, bo mnie też one pociągają. Nie wiem jak to nazwać. Czuję jakby coś było obok mnie. Chcę tego więcej. Coś się unosi.
Męczyzna zgadza się, abym się o niego pomodlił. Ma łzy w oczach.
– Czy możemy się spotykać i rozmwaić na te tematy – pyta, a ja się rozpływam z wdzięczności do Boga, który tak bardzo jest dzisiaj tutaj obecny.

Kobieta zatrzymuje się przy stoisku z książkami.
– A co to kościół? – pyta podejrzliwie.
– Kościół, który pozwala Bogu panować – odpowiada Celinka.
Kobieta oglada książki. Wygląda tak jakby chciała się czegoś w nich doszukać. W pewnym momencie w mieszance zdziwienia, zaskoczonia i lekkiego przerażenia wypowiada słowa:
– Nagle poprawił mi się wzrok! Teraz widzę wszystko wyraźnie!
– Alleluja! Mówiłam pani, że Bóg jest tutaj obecny i ma moc czynić cuda – mówi szczęśliwa Celinka.

Maciek

Nie mamy dzisiaj zespołu Nie mamy aparatu fotograficznego. Mamy natomiast zupę, książki, mikrofon i radość w sercu. To wystarczy, aby plac przed Złota Bramą tętnił życiem w rytmie Królestwa Bożego. Dużo się dzisiaj modlimy, dużo przytulamy i błogosławimy ludzi. Na Twarzach widać pokój, wzruszenie i wdzięczność do Boga, który jest wyraźnie obecny. Wspaniałe popołudnie w Jego obecności.

Pod Złotą Bramą w Gdańsku spotkali się chrześcijanie z różnych Kościołów, aby być razem, wspólnie się modlić, pomagać sobie, śpiewać, tańczyć i grać. Pogoda była wymarzona i towarzystwo też. Jeżeli w takich warunkach i w takim gronie mamy spędzić wieczność, to jesteśmy wszyscy na to gotowi. 

Marsz dla Jezusa to wielkie, coroczne święto, w którym uczestniczą chrześcijanie z różnych wyznań, aby dać wyraz swojej jedności w Jezusie Chrystusie. Tego dnia odwoływane są nabożeństwa w poszczególnych miejscach, aby stać się jednym Kościołem, na czele którego stoi nie człowiek, lecz sam Bóg. To wielkie osiągnięcie chrześcijan, którzy potrafią wznieść się ponad różnice, interesy swoich denominacji, by stać się jednym ludem Bożym. Wzajemna modlitwa duchownych z różnych wyznań o błogosławieństwo dla swoich wspólnot jest szczególnym wydarzeniem, rysuje nową jakość na duchowej mapie miast i kraju. Kiedy chrześcijanie się jednoczą, rosną w siłę. Podziały osłabiają. Jedność buduje. Tak było w miniony weekend  Gdańsku. W kolejnych tygodniach podobne imprezy odbędą się w Warszawie, Wrocławiu, Szczecinie. http://tydzienjezusa.pl/

Nabożeństwo Kościołów i Marsz dla Jezusa w Gdańsku zapoczątkowały Tydzień Jezusa – festiwal poświęcony osobie Jezusa Chrystusa, podczas którego w różnych miejscach Trójmiasta będą miały miejsce spotkania, koncerty, kazania, świadectwa w duchu radości, szacunku i jedności.

W niedzielę dzwoni do mnie Olek i mówi, że ma kontakt z grupą Ukraińców, która rwie się na ulicę, aby opowiadać o Chrystusie. Takich ze świecą szukać. Natychmiast zapraszam ich na nasze wtorkowe spotkanie.

30⁰C. Na ulicach tłumy ludzi. Wygląda tak, jakby już były wakacje. Rozstawiamy sprzęt. Słyszę język ukraiński. Podchodzę, witam się z kolejnymi osobami. Po pokonaniu trudności technicznych zaczynamy. Przemawia Karen, który mówi w bezbłędnym angielskim. Potem wychodzi dziewczyna, która śpiewa piosenki z Hillsong. Śpiewa po angielsku i jest w tym znakomita. Ma na imię Anastazja. Wtedy grupa dziewczyn zaczyna tańczyć. Znowu śpiewa Anastazja. Kilkoro młodych ludzi przedstawia scenkę pokazującą jak wygląda życie bez Boga i co się dzieje kiedy pozwolimy Jezusowi je porządkować. Wtedy do przodu wychodzi potężny człowiek o imieniu Yevhen, który robi pokazy siły. Nadmuchuje termofor do tego stopnia, że ten pęka. Wygina gwoździe. Zwija patelnię w rulon. Pręt zbrojeniowy zwija w kółeczka. Na końcu w rękach prostuje podkowę. Wówczas opowiada historię swojego życia. Był łobuzem, alkoholikiem i narkomanem. W takim stanie Bóg go odnalazł. Tchnął w niego chęci do nowego, czystego życia. Sasza znalazł się w kadrze Ukrainy w podnoszeniu ciężarów. Obecnie jest ewangelistą.

Ukraińcy pochodzą z Odessy i mają pięknego ducha wolności. Nie ma w nich odrobiny z sowieckiej mentalności. Mają tożsamość Bożych współpracowników. Wspaniale jest z takimi ludźmi przebywać. Dziękujemy Bogu, że są z nami. Dziękujemy, że żyjemy w czasach, w których zamiast budowania murów, upadają granice. Dziękujemy, że możemy swobodnie podróżować, bez punktów kontrolnych. Dziękujemy, że żyjemy na kontynencie, na którym zacierają się granice w nierównościach społeczeństw i narodów. To przedsmak tego, co ujrzymy na nowej ziemi.

Modlimy się razem, dziękując Bogu za połączenia nieba z ziemią, te międzynarodowe i te międzyludzkie. I znowu rodzina się powiększyła. Jest nas więcej i w dodatku kochamy się nawzajem.

Maciek

„Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!” (J 15, 9) – Jezus.
Jezus kochał ludzi, a my staramy się od Niego uczyć tej sztuki. Wychodził na ulice miast, aby głosić ewangelię o Królestwie Bożym. Również i w tej kwestii chcemy Go naśladować. Dlatego właśnie dzisiaj tutaj jesteśmy – mówi Agata.

„Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił o Nim: Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język,
także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani
ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim (Dz 2,24-28).

„A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym ciele. Bądźcie wdzięczni!” (Kol 3,15).

– Przed Bogiem wszyscy jesteśmy równi. Nie ważny jest nasz status społeczny, ani to na jakim etapie życia obecnie się znajdujemy. Kiedy Chrystus wchodzi do naszego życia, nadaje mu wartości jakiej dotąd nie miało – mówi Wiesiek .

– eśli potrzebujecie modlitwy, podejdzie bliżej. To jest okazja, aby osobiście doświadczyć spotkania z Jezusem Chrystusem – zachęca Alicja.

– Najcenniejszą rzeczą, którą można posiąść w tym świecie jest Słowo Boże – Biblia. Nie ma nic bardziej wartościowego niż Słowo, które daje sam Bóg. Prawda i mądrość, która się w Nim znajduje wyzwala i uwalnia z trudności i opresji. W Bogu jest pełnia mocy i władzy. Dlatego warto do niego przyjść – ks. Paweł

Boże prowadzenie jest zaskakujące. Tak jest w przypadku dwóch młodych dziewczyn, które przychodzą dzisiaj pod Złotą Bramę, aby usłyszeć Boże Słowo. Pragną być bliżej Boga. Chcą Go poznawać i razem z Nim żyć. To piękny widok kiedy młodzi ludzie bez żadnego wstydu i zaczynają się wspólnie modlić na ulicy, bo takie mają pragnienie. Bóg jest dobry!

Karol