Idealne popołudnie! Piękna pogoda. Ulice pełne ludzi. Wielu wolontariuszy. Wielu mówców. Spokój. Atmosfera łaski.

Pan Stanisław wyznaje, że jest mało mówny i unika ludzi, ale na spotkanie Kościoła Ulicznego lubi przychodzić, bo czuje się tutaj lubiany i ma poczucie bezpieczeństwa.

Bezdomny mężczyzna przepuszcza jakąś kobietę przodem i mówi: „Proszę bardzo! Mi się nie spieszy”.

Pewien człowiek nie zdążył na posiłek. Jakaś osoba oddaje mu swoją kiełbaskę, którą zostawiła sobie na później. Piękny gest. Piszę o tym z radością, bo nie zawsze tak się dzieje. Bywają dni kiedy tłum się pcha, kłóci i przeklina. Dzisiaj wszystkie serca są zmiękczone Bożą dobrocią.

Pan Mirosław nie ma lekko. Pracuje w trzech miejscach. Za pokój nie płaci, bo ma go w zamian za opiekę. Jest bardzo wdzięczny za sytuację w jakiej się znajduje. Nie pije. Wspaniały, pracowity człowiek.

Wiele osób się dzisiaj zatrzymuje. Chcą porozmawiać. Opowiadają o sobie. Proszą o modlitwę. W powietrzu unosi się atmosfera Królestwa Bożego. Rozgrzewa myśl, że będziemy jej doświadczać przez całą wieczność.

Maciek

Jest bardzo zimno. Nikt nic nie mówi. Po prostu wykonujemy swoje obowiązki. Rozumiemy się bez słów. Rozdajemy czapki, skarpety, rękawiczki i kalesony. Robert z Marianem przywożą zupę. Robi się cieplej.

Bardzo atrakcyjna młoda kobieta stoi jak zamurowana.
– Boże! Ktoś to robi – mówi.
– Co robi? – pytamy.
– Pomaga tym upadłym ludziom.
– Dlaczego tak to Ciebie porusza? – pytamy.
– Bo niedawno sama korzystałam z takiej pomocy – mówi ze łzami w oczach. Przytulamy ją. – Od 13 roku życia ciężko piłam. Niedawno z tego wyszłam. Pomogły mi terapie i Bóg. Myślałam o tym, aby zacząć pomagać i nagle spotykam was. Chciałabym się przyłączyć. Czy mogę? – cieszymy się z jej oferty.

Młoda, zadbana dziewczyna mówi, że jest bezdomna. Pyta co to za impreza i co będziemy tutaj robić.

– Będziemy się modlić i błogosławić ludzi – odpowiadamy. Słucha zdziwiona.

„… trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości (Ef 2,22-24) – zaczynamy nauczanie.

+3C. Jest sucho i przyjemnie. Idealny wieczór. Przyszło tak wielu ludzi (ok. 200), że wyraźnie brakuje wolontariuszy, których jest tylko 15. Mamy zupę i grillowane kiełbaski, które obsługuje Justyna. Mariusz przynosi dużo kanapek, a Maja mnóstwo chleba z piekarni.

Jest dzisiaj z nami grupa młodzieży z gdyńskiego Kościoła Chrześcijan Baptystów. Wystawiają przedstawienie. Dziewczyna styka się z różnymi pokusami w życiu. Próbuje alkoholu, próbuje dopasować się do trendów mody, sprzedaje się za pieniądze. Popada w bulimię. Dochodzi do próby samobójczej. Przez ten cały czas Jezus woła do niej, ale ona Go nie słyszy, bo Jego głos jest zagłuszony przez hałas świata. W pewnym momencie dociera do niej to, co Jezus dla niej zrobił na krzyżu. Oddaje Mu swoje życie. Rozlegają się oklaski widzów. Nic dziwnego. Przedstawienie mówi o prawdziwych problemach, z którymi w tych czasach zmaga się większość młodzieży. Mateusz wygłasza długie przemówienie po spektaklu. Przemawia też jedna z młodych aktorek. Tak ogólnie przemawia dzisiaj wiele osób. Przez całe spotkanie ktoś stoi przed mikrofonem.

W oddali widać wolontariuszy, którzy co chwilę modlą się o kogoś. To bardzo piękny widok.

Młody człowiek o kulach, przetrącony przez choroby, żali się Agacie na swój los. Mówi, że brakuje mu nawet chleba. Rozmowę słyszy bezdomna kobieta, która natychmiast otwiera swoją torbę i mówi:
– Co my tu mamy? Mam chleb, który mogę ci dać. Dam ci też ser – szpera głębiej. – Mam też sałatkę w pojemniczku. Dam ci ją. Dam ci też kilka jabłek.
Kobieta wszystkie produkty zdobyła podczas „wędkowania” pod Biedronką. Chłopak bardzo się cieszy. Czy to nie na tym polega prawdziwa ewangelizacja?

Bardzo wiele się dzisiaj dzieje. Spotkanie jest bardzo bogate duchowo. Piękny wieczór w Bożej obecności!

Maciek

Dzisiaj gościmy Bożą Bandę Bożych Bandytów, która jak zwykle z wielką pasją opowiada o potędze Boga. Piotr i Gosia mówią o głupocie własnych wyborów, zranieniach ze strony ludzi i o kochającym Bogu, który zawsze jest gotowy, aby podnieść i przenieść przez trudne chwile. Łukasz gra na gitarze i śpiewa. Pod koniec spotkania temperatura spada do -9C. Podziwiamy, że wiąż jest w stanie grać. Dziękujemy mu za poświęcenie. Gosia jest raperką. W taki sposób opowiada dramatyczną historię swojego życia.

Pewna Polka z Londynu jest zachwycona ideą Kościoła Ulicznego. Rozmawiamy z nią. Jest szczera i otwarta. Błogosławimy ją w modlitwie. Odpowiada przytuleniem. To piękne jak Bóg jednoczy ludzi.

Inna kobieta jest Tajlandii. Podróżuje po Polsce. Była już w Warszawie i w Krakowie. Jutro jedzie do Torunia. Jest buddystką i profesorem socjologii na uniwersytecie. Opowiadamy jej o Jezusie Chrystusie, który ma plan dla życia każdego człowieka, nawet tego najbardziej zagubionego. Kobieta słucha z zainteresowaniem i wielkim szacunkiem.

Dwóch młodych chłopaków słucha ewangelii o Jezusie Chrystusie. Nie żyją dobrze. Wyglądają na pewnych siebie, ale są zagubieni. Oferta Jezusa okazuje się dla nich atrakcyjna. W modlitwie mówią o pragnieniu poznawania Jego bardziej. To najwspanialszy moment wieczoru!

Maciek Strzyżewski

– 8C. Część osób przychodzi z gołymi głowami. Jeszcze nie wiemy jakie ubrania będziemy dzisiaj mieli do rozdania. Póki co Agnieszka idzie do sklepu i kupuje im czapki oraz rękawiczki.

Powiedział do nich Jezus: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać (Mk 9,31.32). Te dramatyczne słowa wypowiedział Jezus do ludzi, którzy go kochali, którzy przez cały czas przy Nim byli, bo czuli się przy Nim bezpiecznie. Jak byśmy się poczuli, gdybyśmy usłyszeli takie słowa od naszego ojca lub matki? Serce by nam pękło z rozpaczy. A jednak Jezus to zrobił! Abyśmy mieli życie. Co za miłość! Miłość, która pokonuje strach.

Ukraińskie małżeństwo, które jest na razie bez pracy przekazuje 200 zł na rzecz pomocy ludziom potrzebującym. Za te środki wykupujemy recepty. Dwie inne osoby, przypadkowi przechodnie, też dają pieniądze. Kościół Uliczny jest utrzymywany przez przypadkowych ludzi, których przysyła Bóg we właściwym czasie. Jak widać sposób jest skuteczny.

Pewien człowiek poprosił tydzień temu o buty. Znalazł odpowiednie w sklepie i powiedział nam w którym. Kupiliśmy mu je i pomodliliśmy się niego.

– Jakie masz ładne buty na nogach! – zachwycamy się.

– Buty to nic. Miałem chore, obolałe i popękane stopy. Po ostatniej modlitwie zostały uzdrowione. Zobaczcie normalnie chodzę. Bez bólu – zaskakuje nas wszystkich. Bóg jest dobry przez cały czas!

Justyna spadła nam z nieba. Od dawna mówiła, że chce pomagać, ale nie sądziliśmy, że aż do tego stopnia. Na dzisiaj załatwiła grilla i piecze kiełbaski. To duży wysiłek fizyczny i finansowy. Pracuje z uśmiechem, bo robi to, o czym marzyła. Ludzie z ulicy pomagają jej.

Ulica wyzwala energię. Lubimy tu być, bo Bóg jest tutaj! Nie ma wątpliwości.

Maciek

Jesteśmy podekscytowani. Nic szczególnego się nie dzieje. Jest ciemno, mokro i zimno. A jednak cieszymy się, że znowu się spotykamy, że znowu możemy się modlić, że widzimy twarze ludzi, u których pojawia się uśmiech na twarzy.

Starsza siostra, Celina, jest na każdym spotkaniu Kościoła Ulicznego i za każdym razem jest bardzo aktywna. Rozmawia z wieloma osobami i modli się nie. Jest dla nas wielką zachętą.

Agnieszka z koleżanką przynoszą zupę z firmowej stołówki. Zadają sobie wielu trudu, aby to zrobić. Odbywa się to wszystko z treści zapisanej w sercu. Ludzie potrzebujący są im bardzo wdzięczni.

Mariusz przynosi kanapki. Jest bardzo konsekwentny. Jest z nim szwagierka z Kazachstanu, która też te kanapki robiła. To sprawia, że wkład w nasze spotkanie jest międzynarodowy.

Lidka, śliczna maturzystka, przychodzi na spotkanie prosto ze szkoły. Z uśmiechem tłumaczy powód swojego przyjścia: – Dowiedziałam się, że zakaz przychodzenia na KU został zniesiony – żartuje.

Piotr staje przed mikrofonem i wygłasza wspaniałą, duchową mowę. Iwona wygłasza drugą potężną mowę. Wiele osób słucha i jest poruszonych miłością i potęgą Boga.

Jacek gra bluesa. Podziwiamy go, bo wszyscy mamy rękawiczki i jest nam zimną, a on przez godzinę gra bez i jest zadowolony.

Kochamy Kościół Uliczny, bo Bóg jest tutaj!

Maciek

Od kilku dni mocno wieje. Na Śnieżce do 210 km/h. W Gdańsku do 110 km/h. Modlimy się pakujemy samochód i jedziemy. Wiatr przesuwa 15 km termos stojący na stole. Ostatecznie stajemy w Złotej Bramie. Jest trochę lepiej.

Dzisiaj mamy gości. Na spotkanie Kościoła Ulicznego przyjechały dziewczyny z Kościoła Zielonoświątkowego z Gdyni. Śpiewają kolędy. Warunki do koncertowania trudne jak na pierwszy raz. Dziewczyny nie poddają się jednak i grają super koncert. Wiele osób przystaje.

Dzisiaj mamy bardzo dużo jedzenia. Basia ugotowała zupę. Mamy też zupę z restauracji. Piekarnia dostarczyła nam 50 bochenków chleba i dorzuciła jeszcze trzy blachy ciasta. Piotr dał paczki świąteczne pełne słodyczy. Cudowni ludzie o wielkich sercach.

Opowiadamy o Bożej miłości do człowieka. Podchodzi do nas pewien mężczyzna i zaczyna się zwierzać ze swoich grzechów. Walczył w Iraku, Afganistanie i byłej Jugosławii. Straszne rzeczy widział. Straszne rzeczy robił. Modlimy się o niego. Płacze.

Jest dosyć poczytnym pisarzem i poetą. Nikt by nie powiedział, że jest człowiekiem bezdomnym. Zależy mu na dzieciach. Odbudował już relacje z córką. Teraz próbuje naprawić kontakt z synem. Nie jest to jednak łatwe. To owoc złych kroków w przeszłości. Stara się jednak. Piękny człowiek. Modlimy się o niego.

Maciek

Każde spotkanie Kościoła Ulicznego jest inne i wzbudza w nas zachwyt. Nie planujemy ich. Jedziemy z ciekawości, aby zobaczyć co się będzie działo i zawsze coś ciekawego się dzieje. Ludzie ze sobą rozmawiają , modlą się, śmieją i przytulają. Jacek gra na gitarze nastrojowe  motywy.

Jakaś kobieta przystaje na chwilę. Obserwuje. W jej twarzy widać jakąś tęsknotę. Agata to widzi. Kobieta rusza dalej. Agata idzie za nią, aby spróbować z nią porozmawiać. Zatrzymują się. Rozmawiają. Agata modli się o nią. Kobieta płacze ze szczęścia.

Ktoś składa nam życzenia świąteczne. Ktoś nas błogosławi. Robert opowiada przez mikrofon o solenizancie, którego urodziny będziemy obchodzić 25 grudnia. Osobom bezdomnym rozdajemy zupę, ubrania i zaproszenia na wigilię. Jest fantastycznie!

Maciek

Po raz drugi liderzy Kościoła Ulicznego w Malborku, Przemek i Anna Kaczorowie, Marta Szmigielska oraz pastor Kościoła „Syloe”, Piotr Furgała, zorganizowali wigilię dla osób bezdomnych i potrzebujących. Goście przyszli do Restauracji „Śródmieście”, w której na tę okazję obficie zastawiono stoły. Wśród osób zaproszonych znalazł się m.in. burmistrz Malborka, Marek Charzewski.

Nie była to typowa wigilia, gdyż i goście nie byli typowi. Wiele osób, które przyszło nie ma dachu nad głową lub znajduje się w bardzo trudnej sytuacji życiowej. Dlatego słowa, które były wypowiadane były bardzo praktyczne i niosły ze sobą wiele nadziei i mądrości. Centralnym tematem spotkania była osoba Jezusa Chrystusa, ale nie tego małego, w żłóbku, lecz tego silnego, panującego, zasiadającego na tronie Boga, który ma moc zmieniać czasy i okoliczności. O Nim była mowa i do Niego były kierowane modlitwy, do których wiele osób wyszło do przodu.