Cały dzień pada. O godz. 17.00 przestaje i do godz. 19.00 jest sucho, dokładnie tyle czasu ile trwa nasze spotkanie. Z powodu deszczu mieliśmy nie rozkładać sprzętu nagłośnieniowego. Spotkanie miało być skrócone i uproszczone.

Plac przed nami pokryty jest świątecznymi straganami. Po ulicach chodzą setki ludzi. Do tych ludzi przemawiamy. Są ich tłumy. Mówca za mówcą stają przed mikrofonem. Przemawiają: Jacek, Agata, Piotr, Michał, Maciek, Iwona. Ewangelia niesie się po całym placu, na którym znajdują się tysiące ludzi.

– Słowa, które są tutaj wypowiadane każdego tygodnia, to ziarno, które pada na różny grunt. To jednak jaki ziarno wyda plon zależy od nas (Mt 13,3-8). Można lubić słuchać opowieści o Bogu, ale jeżeli nie zrobimy niczego ze słowem, które słyszymy, to w naszym życiu nic się nie zmieni – głosimy przez mikrofon. Gdy zaczynamy się modlić, połowa bezdomnych mężczyzn zdejmuje czapki z głów.

Piotr lubi jeść w mieście. Niedawno trafił do małej wegańskiej knajpki na Starym Mieście. Gdy jadł zamówioną potrawę, rozmawiał z właścicielem o Bogu, zbawieniu, Kościele Ulicznym i bezdomności. Właściciel baru pojawił się na naszym ostatnim spotkaniu. Zostawił po sobie torbę pełną naleśników. Błogosławimy tego człowieka.

Udało nam się kupić piękne czapki i rękawice w dobrej cenie. Rozdajemy je tym, którzy marzną. Przyjemnie jest widzieć jak osoby potrzebujące  się cieszą i rozgrzewają. 15 l herbaty znika w ciągu krótkiego czasu.

– Kim wy jesteście? – pyta pewien człowiek. Opowiadamy mu o idei Kościoła Ulicznego. Jest zachwycony, że chrześcijanie z różnych Kościołów potrafią się dogadywać i wspólnie działać. Na koniec otwiera portfel i daje nam jakieś pieniądze na utrzymanie KU, a my po chwili idziemy do apteki i kupujemy opatrunki  i leki dla bezdomnego mężczyzny po operacji.

Kuba przychodzi regularnie, aby zjeść zupę i pobyć z nami. Nie jest bezdomny  i ma pracę, ale mówi, że jego życie nie jest takie jakie być powinno. Jest bardzo otwarty na Boga. Jego kumple, z którym przychodzi, też. Proponujemy modlitwę. Mężczyźni obejmują się i spijają Boże namaszczenie, które na nich spoczywa. Piękne duchowe, doświadczenie.

Bezdomny mężczyzna trzyma chleb dla swojego kolegi, który je zupę. Widać, że dbają o siebie jak starsze rodzeństwo o młodsze. Wzruszający widok. Oboje mają wytatuowane oczy – pamiątka z miejsca odosobnienia. Gdy podchodzę do nich z przejęciem pytają czy mogą mnie nazywać bratem. Cieszę się, że mają takie pragnienie.  W Jezusie Chrystusie jesteśmy rodziną . W pewnym momencie obejmujemy się za ramiona i modlimy. Bardzo przeżywają tę chwilę.

Maciek

Podczas ostatniego spotkania Kościoła Ulicznego podszedł do mnie starszy mężczyzna i powiedział:
– Bracie! Znam was z internetu. Przyszedłem tutaj, bo chciałbym wydać świadectwo na to jak wielki jest Bóg. Jestem katolikiem, ale uwielbiam przebywać ze wszystkimi, którzy kochają Boga – wyjaśnił. Bardzo się ucieszyłem z jego gorliwości. Miał piękną, szczerą, pełną wdzięczności twarz.
– Mój syn pływał na statkach – rozpoczął. – Pewnego dnia źle się poczuł. Poszedł do lekarza. Ten zlecił badania. Wkrótce okazało się, że obie nerki były zaatakowane przez raka. Lekarz zlecił natychmiastową operację. Po zabiegu okazało się, że potrzebna jest kolejna. Znowu go cięli. Druga operacja także nie przyniosła rozstrzygnięcia. Lekarz zlecił trzecią. Poszedłem do mojej wspólnoty. Tam modliliśmy się o mojego syna. Wtedy poszedłem do jednego pastora, a potem do drugiego. Trzymaliśmy się za ręce i modliliśmy się do naszego Boga w niebie: „Przyjdź Królestwo Twoje. Bądź wola Twoja”. I Bóg odpowiedział. Tuż przed operacją mojemu synowi zrobiono badania. Gdy wyniki dodarły do rąk lekarza, długo się w nie wpatrywał, po czym powiedział: „Nie wiem co się stało, ale badania wykazują brak obecności komórek rakowych w organizmie pana syna. Nie wiem jak to wyjaśnić. Mogę jedynie stwierdzić, że musiał wydarzyć się cud”. Po tych słowach wystawił dokument stwierdzający, że mój syn jest zdrowy.

„Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Gdy którego z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą” (Mt 7,7-11).

– Bóg zachęca nas do tego, abyśmy nie znajdowali się w miejscu w którym jesteśmy obecnie. Mamy pytać, szukać, chodzić aż znajdziemy miejsce, w którym będziemy mogli żyć w pełni. Czas niańczenia polegający na postawie „weźcie i mnie i coś ze mną zróbcie” skończył się. Mamy wziąć odpowiedzialność za swoje  życie, wybory i dążenia. Bóg jest gotowy, aby nas wspierać i nam błogosławić jeżeli tylko będziemy wiedzieli o co nam chodzi i będziemy parli w kierunku zgodnym z Jego wolą. On jest dobrym Bogiem, chętnym Bogiem, Bogiem o nieograniczonych możliwościach. Skorzystajmy z Jego oferty – głosimy.

– Dzisiaj wiele osób świętuje Halloween i oddaje hołd śmierci. Nie przyłączamy się do tych obchodów. Nie utożsamiamy się z nimi. Chcemy oddawać chwałę jedynie Chrystusowi, który zmarł i zmartwychwstał, abyśmy mogli żyć  – głosimy.

– Dzisiaj obchodzimy Święto Reformacji. To bardzo doniosłe święto. 500 lat temu na światło dzienne została wyciągnięta kluczowa prawda Biblii mówiąca, że zbawienie dokonało się przez zasługi Jezusa Chrystusa i tylko przez nie. Zbawienie jest darem od Boga, który otrzymujemy przez wiarę. Nie można go zdobyć swoimi wysiłkami czy poświęceniem. Przyjęcie zbawienia związane jest z zaproszeniem do swojego życia Jezusa Chrystusa. To w wyniku tego aktu zmienia się życie i pojawiają się owoce nawrócenia. Dzięki temu historycznemu wydarzeniu, związanemu z osobą Marcina Lutra, Jezus Chrystus odzyskał należne w Kościele miejsce i przywrócona została autorytatywna rola Pisma Świętego w życiu człowieka wierzącego – przypominamy.

– Dlaczego wy to robicie? – pyta pewien bezdomny człowiek, który kilka miesięcy temu uważał nas za frajerów, a obecnie darzy wielkim szacunkiem. – Poświęcacie na nas tak wiele czasu, energii i pieniędzy. Co Wy z tego macie? – próbuje zrozumieć.

– Mamy komfort, że jesteśmy właściwymi ludźmi, we właściwym miejscu o właściwym czasie. To bezcenne uczucie. Bóg przyznaje się do tego co robimy, a większej zapłaty nie ma. Uwielbiamy spotykać nowych ludzi, którzy dzielą te same wartości co my. To powód dlaczego jesteśmy tutaj co tydzień – wyjaśniamy.

Młody mężczyzna przygląda się naszemu spotkaniu. W pewnym momencie podchodzi do mnie i pyta:

– Pamiętasz mnie? Spotkaliśmy się dwa lata temu na SLOT Art Festival. Mieliśmy wtedy ciekawą rozmowę, z której wyciągnąłem przede wszystkim jedną rzecz. Zacząłem czytać Biblię. Wiele w moim życiu się zmieniło od tamtego czasu. Złapałem kierunek dla mojego życia. Śledzę Was na fejsbuku. Przyjechać tutaj specjalnie z południa Polski, aby zobaczyć to na żywo. To niesamowite, co Bóg tutaj robi. Odkąd tutaj jestem przechodzą mnie ciarki. Widać w tym wszystkim moc.

My też to widzimy i dlatego co tydzień jesteśmy pod Złotą Bramą. Uwielbiamy doświadczać żywego Boga!

Maciek

Jedno z najlepszych spotkań w tym roku, bo znakomita pogoda, bo dużo ludzi, dużo woluntariuszy, świetni muzycy, a przede wszystkim unoszący się w powietrzu głód Boga. Jest tak bardzo dzisiaj obecny. Dotyka zebranych, przekonuje o grzechu i daje wizję nowej przyszłości. Tym, co jest najpiękniejsze w spotkaniach Kościoła Ulicznego to więzi i porozumienie jakimi Bóg nas łączy. Lubimy się, szanujemy i tęsknimy za sobą, bo On nas uczynił rodziną.

„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? 38 Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? 39 Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?” 40 A Król im odpowie: „ZAPRAWDĘ, POWIADAM WAM: WSZYSTKO, CO UCZYNILIŚCIE JEDNEMU Z TYCH BRACI MOICH NAJMNIEJSZYCH, MNIEŚCIE UCZYNILI” (Mt 25,31-40).

Jacek gra na gitarze. Asia śpiewa. Są obdarowani muzycznie w potężny sposób. Dziękujemy Bogu za ich talenty i gotowość do służby. Wymarzony wieczór.

Człowiek o ciemnej karnacji skóry, wyraźnie nie Polak, obserwuje nasze spotkanie. Jest z Indii. Jest hindusem. Bardzo szybko nawiązujemy ze sobą kontakt. Jest ciepłym i kulturalnym człowiekiem. Z wielkim zainteresowanie słucha o Jezusie Chrystusie. Oglądał kiedyś o Nim film. Z radością przyjmuje od nas Biblię w języku angielskim. Modlimy się razem. Jest wdzięczny za to spotkanie. My też.
Podpici ludzie, którzy na początku przeszkadzali, teraz płaczą i wyznają swoje grzechy. Nie podoba im się jak żyją i nie chcą tak dłużej.

Przyjechali jakieś dwa lata temu. Do obcego kraju, bez znajomości języka, do pracy. Tanii było ciężko, ale oparcie znajdowała w Bogu. Próbowała różnych prac, ale spełnienie znajdowała w opiece nad ludźmi. Czuje, ze Bóg takie właśnie powołanie włożył w jej serce i mówi, że jak chodzi do pracy to pracuje przede wszystkim dla Pana. Wtedy wszystko nabiera innej perspektywy, a błogosławieństwo jest coraz bardziej odczuwalne. Czy się nie męczy? Czy jest łatwo? Różnie to bywa, ale jest szczęśliwa. Tak bardzo, że ostatnio postanowiła zacząć dodatkowo wolontariat w tym kierunku. I chociaż jeszcze nigdy nie była osobiście na spotkaniu Kościoła Ulicznego zawsze mnie pyta i wspiera w modlitwie nasze usługiwanie. Wspiera tez całkiem niesymboliczną kwotą, odkładaną z comiesięcznej wypłaty od ponad pół roku. Spasiba Tanya, spasiba Gospod!

Dwa tygodnie mnie nie było i bardzo tęskniłem. Za moją duchową rodziną, rozmowami z ludźmi, atmosferą Bożego Królestwa, które przedziera się do ciemności życia wielu ludzi. Niech każdy kto był dzisiaj, zawita w przyszłości lub czyta te słowa, będzie błogosławiony w Imieniu Jezusa.

Piotr i Maciek

Przyjaciele! Dziękuję Wam za to, że wspieracie Kościół Uliczny. To dzięki Waszemu zaangażowaniu istnieje on już od ponad trzech lat. Jedna, dwie, trzy osoby do tego projektu to stanowczo za mało. Nawet kiedy przychodzi na spotkanie 15 wolontariuszy, to wciąż jest mało. Wiemy, że część osób regularnie się o nas modli, kolejni przychodzą pomagać, inni przywożą ubrania, jeszcze inni przesyłają fundusze. Wszystkie te formy wsparcia są niezwykle cenne. Bardzo wzrusza mnie pewien człowiek, który regularnie co miesiąc przesyła na rzecz KU 5 zł. Dzieli się tym czym ma i to jest fantastyczne!

Rano jest 7 stopni C i pada deszcz. Jest brzydko i nieprzyjemnie. Jednak o godz. 17.00 świeci już słońce i jest 12 stopni. Idealna pogoda do pracy na ulicy. Dziękujemy Bogu za ten dar.

Po wielu tygodniach na nasze spotkanie dociera Marian, nasz najstarszych wolontariusz i człowiek o bardzo skomplikowanej przeszłości. Wszyscy bardzo się z tego powodu cieszą. Obejmują się i cieszą. Wygląda jak gdyby nastąpiło długo oczekiwane połączenie rodziny.

Agata i Iwona przez mikrofon głoszą Słowo Pana. Pod latarnią stoi chłopak … i płacze. Pod wpływem słów rodzi się w nim głód świętego życia, tęsknota za życiem jakie Bóg zaplanował dla człowieka.

„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami (Mt 5,3-12).

– Gdy Jezus nauczał przychodziły tłumy, aby Go słuchać. Głosił słowo od Boga. Słowo, które niosło życie. To samo Słowo jest dostępne dla nas dzisiaj. To Słowo chcemy zawsze głosić podczas spotkań Kościoła Ulicznego – przemawiamy do zebranych pod Złotą Bramą ludzi.

Kilka dni temu mój sąsiad przyniósł mi wiele kołder i poduszek. Ucieszyłem się. Przynoszę je na spotkanie KU. Szybko się rozchodzą, a na twarzach gości wdzięczność.

Dwie zasłyszane historie dotyczące Kościoła Ulicznego:

1. Jest Jarmark Dominikański w Gdańsku. Niewierząca siostra dziewczyny z Kościoła Zielonoświątkowego zabiera ją na spacer. Na ulicy pewien bezdomny człowiek prosi je o pieniądze. Siostra koleżanki proponuje mu kupienie czegoś do jedzenia. Dziewczyna z KZ zaczyna opowiadać mu o Kościele Ulicznym i zaprasza go na cotygodniowe spotkania. Wtedy jakiś człowiek stojący obok odzywa się i mówi: „To prawda. Ja tam byłem. Tam jest Bóg, który uzdrawia. Chodzę tam w każdy wtorek. Oni modlili się o moją nogę, która była do amputacji i Bóg ją uzdrowił. Całkowicie. Idź tam człowieku i poznaj Boga”. Siostra chrześcijanki otwiera usta ze zdziwienia, a dziewczyna z KZ opowiada bezdomnemu mężczyźnie o zbawieniu.
2. Monika widzi u siebie w kościele znajomą twarz mężczyzny, ale nie może sobie przypomnieć skąd go zna. Po chwili rozmowy okazuje się, że rozmawiali ze sobą rok wcześniej podczas spotkania Kościoła Ulicznego pod Złotą Bramą. Mężczyzna był wtedy bardzo sceptyczny i pełen pretensji do świata. Później ktoś do niego podszedł i zainteresował się jego życiem. Mężczyzna opowiedział o swojej chorobie. Ta osoba wykupiła mu recepty, na które nie było go stać. Ten akt dobroci skruszył jego serce. Przez kolejne miesiące to zdarzenie nie dawało mu spokoju. W końcu przyszedł do kościoła.

Bóg kocha ludzi i ma plan dla każdego.

Maciek

„Powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli” (Łk 10, 24).

Głosimy Słowo Boże, a ludzie z daleka i bliska słuchają. Ulicę wypełnia Boże Królestwo. Ludzie przystają przy stoliku z literaturą i biorą do rąk Biblię. Modlimy się, aby ją czytali i odnaleźli w niej żywego Boga.

Osoby bezdomne i ubogie stoją w kolejce po zupę. Są barwne. Każda jest inna. Każda ma swoją historię. Wiele z nich próbuje coś ze sobą zrobić. Jedne się budzą do życia. Drugie poddają. Modlimy się o nie. Są wdzięczne za naszą troskę.

Z daleka przygląda się temu wszystkiemu elegancka kobieta w skórzanych, motocyklowych ubraniach. Ma łzy w oczach. Przyszła z sentymentu. Kiedyś należała do grona osób z kolejki. Od dwóch lat prowadzi normalne życie, bez alkoholu, w czystym mieszkaniu, z pracą i kartą do bankomatu. Modlimy się razem i dziękujemy Bogu za tę przemianę.

Jacek uwielbia grać na gitarze. Przychodzi kiedy tylko może, aby usługiwać. Bardzo to doceniamy. Na co dzień ciężko pracuje, aby spłacać życiowe zobowiązania. Od dłuższego czasu potrzebował nowych, porządnych okularów, na które nie było go stać. Otóż tydzień temu, gdy chwalił Boga na instrumencie, pewna osoba podeszła do niego i poruszona przez Boga dała mu kopertę. W środku były pieniądze na nowe, drogie okulary. – Nigdy nie przydarzyło mi się coś podobnego – mówi wzruszony. – Bóg jest dobry!

Mężczyzna i kobieta przyjechali z Anglii. Mają ciemną karnację. W trakcie rozmowy okazuje się, że są muzułmanami. Kasia opowiada im o Kościele Ulicznym i Jezusie Chrystusie, który przynosi nowe życie i uzdrowienie. Słuchają z zainteresowaniem. Do Kasi nagle przychodzi nadnaturalne rozpoznanie stanu kobiety. Dostaje przekonanie, aby pomodlić się o nią w kwestii bezpłodności. Nie starcza jej jednak odwagi, aby to zrobić. Żegna się z małżeństwem i odchodzi. Ale mężczyzna idzie za nią, dogania i, o dziwo, sam prosi o modlitwę.
– Od pięciu lat staramy się o dziecko, ale moja żona jest bezpłodna – informuje. – Czy mogłabyś się pomodlić o nas w tej sprawie? – prosi ze łzami w oczach. Kasię ogarnia wstyd, zachwyt i wdzięczność za to, że Bóg, pomimo jej nieposłuszeństwa, nie zostawił tych ludzi samych. Modli się o nich. Gdy kobieta się przedstawia, Kasia otrzymuje w duchu znaczenie jej imienia, które brzmi Malika.
– Twoje imię oznacza błogosławieństwo – mówi do kobiety.
– Ja wiem, że ono to oznacza w moim języku, ale skąd ty to wiesz? – pyta zaskoczona.
Kasia wraca rozpromieniona. Opowiada o całym zdarzeniu z małżeństwem. Wtedy Tomek, który od kilku tygodni przychodzi na spotkanie Kościoła Ulicznego, zamiera ze zdumienia.
– Tydzień temu, podczas modlitwy, Bóg pokazał mi w duchu jakąś kobietę i wyraźnie kazał mi się o nią modlić – odzywa się Tomek. – Wyjawił mi też jej imię. Nigdy wcześniej o takim nie słyszałem. Brzmiało Malika.

Maciek Strzyżewski

„Złożyłem w Panu całą nadzieję. On schylił się nade mną i wysłuchał mego wołania.
Wydobył mnie z dołu zagłady i z kałuży błota, a stopy moje postawił na skale i umocnił moje kroki. I włożył w moje usta śpiew nowy, pieśń dla naszego Boga. Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga, i położą swą ufność w Panu. Szczęśliwy mąż, który złożył swą nadzieję w Panu, a nie idzie za pyszałkami
i za zwolennikami kłamstwa” (Ps 40,2-5).

Część osób przytakuje tym słowom. Inni myślą jedynie o zupie. W miarę czytania i głoszenia zebrani podnoszą głowy, ogarnia ich atmosfera nieba, rodzi się głód poznania Boga i pragnienie zmiany życia. Część osób wychodzi do przodu. Modlimy się o nich. To ważny od strony duchowej moment. Ludzie są oddawani w najlepsze ręce, pod Bożą ochronę, przechodzą do życia, radości, nadziei. Uwielbiamy te chwile.

Bolka i Grześka trudno dzisiaj poznać. Ci dwa mężczyźni są dzisiaj czysto ubrani, uśmiechnięci i w ogóle nie wyglądają na osoby bezdomne. Taki widok cieszy bardziej niż cokolwiek innego. Pragnienie normalności, pod wpływem światła z nieba, przebiło się u nich przez życie w upodleniu, poniżeniu, życie bez nadziei. Modlimy się, aby wytrwali.

Zosia z mamą zrobiły piękne, świeże kanapki dla osób głodnych. Poprzednim razem otrzymały od Boga przekonanie, że mają je robić z najlepszych produktów, nie tak aby było najtaniej, lecz jak dla swojej rodziny czy nawet dla samego Boga.

Jacek sączy na gitarze swoje ulubione, wieczorne klimaty.

Przechodząca Ukrainka słucha Piotra. Ona też czyta Biblię. Cieszy się, że spotyka na ulicy ludzi, którzy kochają Boga tak jak ona.

Mają dzisiaj miejsce wyznania, przeprosiny, łzy. Dokonują się rzeczy niewidzialne. Rodzi się życie. Bóg znajduje przystęp do serca człowieka. Owce trafiają w bezpieczne miejsce, które jest przy najlepszym Pasterzu. Nie zawsze ta praca jest lekka i przyjemna. Zawsze jednak ważna i znacząca, Bogu miła.

Maciek